رابرت ونتوري از اولين معماراني بود كه الگوهاي تزئيني و تركيب نمادهاي تاريخي را به طرز شجاعانه ايي در طرح هايش به كار برد. بيشترين تلاش او بر تاكيد و تمركز بر دو حوزه "سليقه" و"نمادگرايي" در معماري بود. او در كتاب خود تلاش داشت اصول اخلاقي كاركردگرايانه ايي را كه براي زمان طولاني بر انديشه معماري سايه افكنده بود تعديل كند و در نمونه هاي زيادي از بيان و آثار خود اشاره مي كند كه طراحي معماري با معناي تعمدي به كاركردگرايي صِرف غالب خواهد شد و از اين طريق با تلاشي آگاهانه حضور ديگر ارزش ها را يادآور مي شود.

ونتوري با تاكيد بر آينده بناهايي كه با موضوعي صِرفاً كاركردي در دهه 20 و 30 قرن بيستم شكل گرفتند، به اين نكته اشاره مي كند كه هر فرم معناداري از كاركرد در نهايت و در گذر زمان به نمادها و نشانه هايي دربرگيرنده‌ي پيام هاي زمانه خود بدل مي شوند

رابرت ونتوري با اين خوانش در حال ورود به حوزه جديدي بود كه بنا را به مثابه نشانه ايي حامل پيام هاي تاريخي، فرهنگي به مخاطب معرفي مي كنند. همانطور كه در عصر حاضر اصيل ترين نمونه هاي كاركردگراي دهه 20 و 30 قرن بيستم به نمادهاي بعضا باشكوهي از زمانه خود تبديل شده اند. شايد بتوان گفت انديشه ونتوري نقطه آغاز ورود رويكرد نشانه شناسي به ادبيات معماري معاصر به شكل عملي خود بوده است.

ونتوري از طريق آرايش عناصر تاريخي و انطباق معناهاي بصري و كاركردي آنها، اين‌‌بار اين عناصر را بگونه ايي ديگر و در جهتي نمادين بكار مي گيرد. براي او قوس به عنوان نشانه سردر ورودي، عمدتاً براي مشخص كردن ورودي، با كاركردي تحريف شده و گويي در جهت يادآوري معنايي بواسطه ارجاعات بصري بكار مي رود. مفهوم نشانه شناسانه اينگونه بكارگيري فرم ها و عناصر در آثار او گاهي در امتزاجي ناشيانه و گاه نه چندان دلپذير و مطبوع در نماي ساختمانها و يا در تركيب بنا با همجواري هايش بروز مي‌يابد.

از اين رو، تركيب ها و جزييات، گويي با تنوعي كه حاصل تصميمات تدريجي بوده اند و به مرور زمان اضافه شده اند، هويتي چندگانه و پيچيده و نه چندان يكنواخت و اصيل را ارائه مي دهند. اين تركيب چندگانه و كلاژگونه ي ونتوري در واكنش به جبرگرايي فرم و عملكرد دوران مدرنيسم بود كه بطور مشخصي در قالب قواعد كلي و فرمول بندي شده به گرايش هاي بنيادي و نوگراي پيشگامان مدرن مهر تاييد مي زند.

رابرت ونتوري از طريق پيچيدگي هاي حاصل از همنشيني نشانه هاي متعدد، در صدد اجراي ديدگاه زيباشناسي و تعددگرايي هم انديشان خود در مقابل وحدت گرايي نافذ مدرنيسم بود، غافل از اينكه كولاژ عناصر و معناهاي تاريخي در كنار يكديگر بعنوان جزء، الزاماً اشاره ايي به معناي كل ندارد و تنها در حد نشانه هايي با معناهاي انگيخته، با ارزش هاي مقطعي و تصادفي باقي خواهند ماند.

زبان نمادين رابرت ونتوري بازتاب تلاشي است براي نمايش دوباره كيفيت نمادين عناصر معماري كه هرچند درونمايه عاميانه تاريخي را در خود دارند، اما به عنوان حقيقتي غير قابل انكار همچنان با ادبيات معماري عصر حاضر نيز عجين اند.